முகமூடி

அங்கிருந்து விழுப்பணங்குறிச்சிக்கு வந்தேன். உழுத நிலம் போல் ஆயிற்று உள்ளம்! ஞாபகக் கலப்பை கடந்த காலத்தைக் கீறியது. கொள்ளிடம் ஆற்றங்கரையில் தன் மேனியில் பெட்ரோலை ஊற்றிக் கொண்டு திகுதிகுவென பனைமர உயரத்துக்கு நெருப்பு பற்றி எரித்தபோதும் ஒரு அலறல் சத்தம் கூட இன்றி உடம்பெல்லாம் கருகிய நிலையில் தஞ்சை மருத்துவமனையில், ‘நான் கண்ணை மூடுவதற்குள் வைகோ அண்ணா வந்து பார்ப்பாரா?’ என்ற ஏக்கம் அணையாமலேயே மரணத்தை அணைத்துக் கொண்டானே அந்த இடிமழை உதயன் ஊர் அல்லவா இந்த விழுப்பணங்குறிச்சி. என்னை அறியாமலேயே மனம் பதட்டப்பட்டது. காரை நிறுத்தச் சொன்னேன் தம்பி துரையிடம்.அந்த எளிய கிராமத்தில் இடிந்த இடிபாடாய்க் காட்சி அளித்தது இடிமழை உதயன் பிறந்த வீடு. பக்கத்தில் ஒரு ஓலைக் குடிசை. என்னைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே கதறி அழுதனர் அவனது தாய், தம்பி, ‘காட்டில் வேலை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். நீங்கள் இந்தப் பக்கமாக வருவதாகச் சொன்னார்கள் விழுந்தடித்துக் கொண்டு ஓடி வந்தேன் என்று கூறினார் உதயனின் தந்தை. அந்தக் குடிசையில் சற்று நேரம் அமைதியாக அமர்ந்து இருந்தேன். எந்த உதவியும் கேட்கவில்லை அவர்கள். குடி இருக்க ஒரு வீடு கட்டிக் கொடுக்க வேண்டும் என்று என் மனதுக்குள் எண்ணிக் கொண்டேன். உதயனுக்கு மட்டும் அல்ல - மற்ற நான்கு பேர்களின் குடும்பங்களுக்கும் எவ்விதத்திலாவது உதவுவதற்கு உரிய வேளையைத் திட்டமிட்டுக் கொண்டு இருக்கிறது மனம்

#