டாவின்சி கோட் - புதிரா புனிதமா?

உள்நாட்டு பயணம் ஒன்றின் போது வழித்துணைக்கு இருக்கட்டுமே என்று டாவின்சி கோட் நாவல் வாங்கினேன். அப்போது அது சூடான அடுமனை (hot cake) பொருள். ஆனால் in-flight சஞ்சிகையில் சில சுவாரசியமான விஷயங்கள் இருந்ததால் சரி பொறுமையா படிப்போமே என்று டாவின்சி பெட்டிக்குள் அனுப்பப்பட்டார். (இப்போது இன்-ஃப்ளைட் சஞ்சிகைகளை வீட்டுக்கு எடுத்து வரும் பழக்கத்தை நிறுத்திவிட்டேன்) ஊருக்கு வந்த பிறகு ஒரு அத்தியாயம் படித்ததோடு சரி.. அப்புறம் படம் குறித்த அறிவிப்புகள் பார்த்தவுடன், சரி படம் பார்த்துவிட்டு படிக்கலாம் என்று டாவின்சி பரணுக்கு அனுப்பப்பட்டார். அது நல்லதுக்கு என்றே இப்போது தோன்றுகிறது. ஏனெனில் படம் பார்த்த பெரும்பான்மையினர் கருத்து :: புத்தகம் அளவு படம் நன்றாக இல்லை. அது பொதுவாக எல்லா படங்களுக்கும் வரும் விமர்சனம்தான். கதாபாத்திரங்கள், சூழ்நிலை எல்லாம் ஒரு மாதிரி கற்பனையில் இருக்க படத்தில் எதிர்விதமாக இருந்தால் இது போன்றுதான் விமர்சனம் வரும். ஆனால் புத்தகத்திற்கும் படத்திற்கும் குறைந்தது ஆறு வித்தியாசங்கள் உண்டு என்கின்றனர் மக்கள்.

பொதுவாக படம் வந்தால் பலதரப்பட்ட விமர்சனங்களையும் படித்துவிட்டு ஒரு குன்ஸான ஐடியா கிடைத்தவுடன் படம் பார்க்க செல்வது வழக்கம். ஆனால் போகலாம் (அ) போக வேண்டாம் என்ற அறிவுரைகளை பெரும்பாலும் பின்பற்றுவதில்லை.. தமிழில் நிறைய படங்களை சூப்பர் என்று சொல்லப்பட்டு போய் மண்டை காய்ந்து வந்த அனுபவமும், பிளேடு என்று சொல்லப்பட்டு போகாமல் மிஸ் பண்ணிய அனுபவங்களும் நிறைய உண்டு என்பதால். இந்த படத்துக்கு எந்த விமர்சனமும் படிக்கும் முன்பே போகலாம் என்று தீர்மானம் போட்டாயிற்று.

வழக்கம் போலவே படத்துக்கு அரை மணி நேரம் முன்பு போனால், அடுத்த காட்சியும் அதற்கு அடுத்த காட்சியும் அரங்கு நிறைந்துவிட்டது என்று போர்டு தொங்குகிறது. சரி என்று அதற்குக்கும் அடுத்த காட்சிக்கு டிக்கட் வாங்கியாயிற்று (ஒரு நாளைக்கு 14 காட்சிகள். ஒரே வளாகத்தில் உள்ள வெவ்வேறு அரங்குகளில் மாற்றி மாற்றி ஓடும் என்பதால் ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் இடையில் 45 நிமிடங்கள்தான் வித்தியாசம்) 90 நிமிடங்கள் mall சுற்றி வரலாம் என்று (பர்ஸுக்கு இப்படி வேற தொந்தரவா) நினைத்தால் நீங்க டாவின்சி கோட் என்றால் இப்போதே வரிசையில் நில்லுங்கள் என்று அறிவுருத்தல். முதன் முறையாக புதரகத்தில் வரிசையில் நின்று படம் பார்த்தது இப்படம்தான் என்ற வகையில் இனி இது நீண்ட நாள் நினைவில் இருக்கும். எள் போட்டால் எண்ணெய் எடுக்கலாம் என்ற அளவுக்கெல்லாம் இல்லையென்றாலும் அரங்கு நிறைந்த காட்சிதான்.

லூவர் அருங்காட்சியகத்தில் ஒரு கொலை நடக்கிறது. கொலை செய்யப்பட்டவர் மியூசியத்தின் பொறுப்பாளர் (க்யூரேட்டருக்கு குணப்படுத்துவர்னு தமிழாக்கினா சரிப்படுமா?). அவர் இறக்கும் அத்தருணத்திலும் பல குறியீடுகளையும் சங்கேத குறிப்புகளையும் ஒரு பெயரையும் எழுதிவிட்டு இறக்கிறார். அது குறியீடுவியளாலர் (symbologist) ராபர்ட் லாங்டனின் பெயர்... சந்தேகத்தின் பெயரிலும் அவர் கொலையுண்டவர் எழுதிய குறியீடுகளை உடைக்க உதவலாம் என்ற காரணத்தாலும் ராபர்ட் மியூசியத்திற்கு வரவழைக்கப்படுகிறார். அவர் தடயவியலாளர் சோஃபியுடன் சேர்ந்து லியனார்டோ-டாவின்சியின் கலைப்படைப்புகளில் பதியப்பட்டுள்ள ரகசிய குறியீடுகளை கட்டுடைக்க கட்டுடைக்க மிகப்பெரும் ரகசியங்கள் சில அவர்களுக்கு தெரிய வருகிறது. இந்த ரகசியங்கள் வெளிப்பட்டால் 2000 ஆயிரம் வருடங்களாக இருந்து வரும் மதம் மற்றும் வழிபாட்டு முறைகள் குறித்த நம்பிக்கைகள் தகர்க்கப்படும். அந்த ரகசியங்கள் என்னென்ன, அதை எப்படி கண்டுபிடிக்கிறார்கள் என்பதுதான் கதை... வில்லன்களின் குறிக்கீடுகளையும் மீறி ரகசியங்கள் கட்டுடைக்கப்பட்டனவா; தானாக சந்தர்ப்பம் கிடைக்காவிட்டால் உருவாக்கியாவது உதடு கடிக்கும் ஹாலிவுட்டில் சந்தர்ப்பம் வாய்த்தும் ஹீரோ ஏன் ஹீரோயின் நெற்றியில் ஒரே ஒரு மென்மையான முத்தத்துடன் முடித்துக்கொள்கிறார் போன்ற கேள்விகளுக்கு விடை வெள்ளித்திரையில் காண்க (அப்பாடா.. இப்பத்தான் நாலணா சினிமா பாட்டு புஸ்தகத்தின் முன் உள் அட்டை கதை சுருக்கத்திற்கு பக்கத்திலாவது வருது...)

ராபர்ட் கதாபாத்திரமாக டாம் ஹாங்க்ஸ்.. என்னமோ மிஸ்ஸிங். ஆரம்பத்திலாவது பரவாயில்லை, பிற்பகுதியில் பெரும்பான்மை நேரம் கதாபாத்திரத்துடன் ஒட்டவேயில்லை போல் எனக்கு தோன்றியது.. நாயகி (என்று சொல்லலாமா) சோஃபி பாத்திர தேர்வு பரவாயில்லை. என் அபிமான நடிகர் லியான் தனது பாத்திரத்தை கச்சிதமாக செய்திருக்கிறார். படத்தில் மறக்க முடியாத பாத்திரம் சிலாஸ்.. கொடூரம், அதீத நம்பிக்கை, நன்றியுணர்ச்சி என்ற அவரின் கண்கள் மறக்க முடியாதவை. * spoilers start * சிலாஸ் ராபர்ட் மீது பாயும்போது அரங்கத்தில் இருக்கும் 70 சதவீதம் மக்கள் சத்தமாகவே gaspகிறார்கள். ஒருவேளை அரங்கம் மயான அமைதியாக இருந்ததால் சத்தம் கொஞ்சம் மிகையாகவே கேட்டதோ என்னவோ * spoilers end * தெளிவான வசனம். தி ப்யூட்டிஃபுல் மைன்ட் படத்துக்கு ஆஸ்கர் வாங்கிய அகிவா கோல்ட்ஸ்மானின் சீரான திரைக்கதை.. உண்மையான லூவரா அல்லது செட்டிங் போட்டு எடுத்தாங்களா, கரணம் தப்பினால் காணாமல் போகும் என்ற அளவில் புதிரை மறைத்து வைக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன போன்ற விஷயங்களுக்கு எல்லாம் இனிமேல்தான் கூகிளாண்டவரை நாட வேண்டும். படத்தில் ஒரு முக்கிய சஸ்பென்ஸ் நான் சீக்கிரமே யூகித்து விட்டாலும் (என்னால்) யூகிக்க முடியாத இன்னொரு சஸ்பென்ஸ் கடைசி நிமிடத்தில் வெளியிட்டு அப்படியே படத்தை முடித்ததால் தியேட்டரை விட்டு வெளியேறும்போது கொடுத்த காசுக்கு படம் திருப்தியாக இருந்ததான ஒரு உணர்வு... ( போன வாரம் போன MI III படம் க்ளைமேக்ஸ் சொதப்பல் என்பதால் "ரெண்டாவது தடவையின்னா என்ன, சும்மா கூட வந்து உக்காரக்கூட முடியாதா" என்ற நண்பர்களின் வேண்டுகோளை கூட புறக்கணிக்கும் அளவு )

படம் முடிந்து வெளியே வந்ததும் தோன்றிய நினைப்பு, இதற்கு முன்னர் இதே லைன்ல ஒரு தமிழ்ப்படம் பார்த்திருக்கிறோமே... அது என்ன படம்? "ஹே ராம்" சரித்திரத்தை ஒட்டியே எழுதப்பட்ட கற்பனைக்கதைதான்.. ஆனால் ஹேராம் கூட இல்லை, என்னவோ இன்னொரு படம். சரித்திரத்தின் கூடவே கொஞ்சம் கற்பனை கலந்து சிலதை வெறுமே விட்டு அந்த இடங்களை வாசகர்களை விட்டு நிரப்பி கலக்கிய படம்.. என்னவோ என்னவோ என்றே இருக்கிறது.. இதுவரை நினைவுக்கு வரவேயில்லை.

படம் முடிந்தவுடன் மொத்த அரங்கமும் ஒரு நிமிடமும் கைதட்டியது. (இதற்கு முன் தியேட்டரில் நான் கைதட்டலை கண்டது ஃபாரன்ஹீட் நைன்/இலவன் படத்திற்கு) பாகனிசம், ஓபஸ் dei என்று தமிழ் வலைப்பதிவுலக சரித்திர ஆராய்ச்சியாளர்களுக்கு தீனி போடும் விஷயங்கள் அதிகம். மிகவும் முக்கியமான விஷயம் இப்படத்தை disclaimer - அதாவது இப்படத்தில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் அனைத்தும் கற்பனையே - உடன் பார்க்க சொல்கிறார்கள். உங்களால் முடியுமா?

தமிழ்ப்பதிவுகள்